Mocht de titel niet genoeg zeggen dan geven de krijgshaftige drumroffels van Gautier Garrigue in de introductie van “Apache Woman” het antwoord, het gaat hier over de Indianen. Dit is het derde album waarin meester bassist Henri Texier (Parijs, 1945) eer bewijst aan de Indianen, “ An Indian’s Week” verscheen in 1993 en” Sky Dancers” in 2016. Op dit geweldige album heeft Texier zich omringt met een keur aan muzikanten, in de eerste plaats is daar Sébastien Texier, inderdaad zoon van Henri op altsaxofoon, klarinet en altklarinet, Manu Codjia op el. gitaar, Carlo Nardozza op trompet en bugel, Sylvain Rifflet op tenorsaxofoon en klarinet, Gautier Garrigue op drums en Himiko Paganotti zang.

Voor de doorsnee jazzliefhebber hoef ik Henri Texier niet voor te stellen, hij behoort als bassist absoluut tot de wereldtop niet alleen vanwege zijn compositorische kwaliteiten maar ook zijn beheersing van de contrabas en vooral zijn warme toon zorgen ervoor dat hij op eenzame hoogte staat in de jazzhiërarchie. Naast eerder genoemd ”Apache Woman ”horen we nog “Black Indians” en “Hopi Hippie” die verwijzen naar de liefde die Texier uitdraagt naar de Indianen. Alle composities op dit album zijn van Texier met uitzondering van “Black and Blue” van Thomas “Fats” Waller en Harry Brooks, de tekst is van Andy Razaf die op een geweldige manier word vertolkt door zangeres Himiko Paganotti. Texier’s bewondering voor zijn beroemde collega Mingus komt tot uiting in zijn ode “Mingus Love Call”, een geweldig nummer mede door de solo van Henri, het zou zo weggelopen kunnen zijn uit het oeuvre van Mingus zelf. In “Hopi Hippie” laten Texier en zijn mede muzikanten horen dat ze niet vies zijn van een partijtje free jazz met knetterende solo’s van de blazers.

Het gedragen “Steve and Carla” is opgedragen aan twee poëten in de jazz, Steve Swallow en Carla Bley, een ontroerend muziekstuk. Henri Texier zal nooit een Indiaan zijn en dat weet hij, net zoals hij nooit Charles Mingus zal zijn, maar die twee ontmoeten elkaar in zijn muziek en het is dankzij zijn genialiteit dat we deze intieme stemmen horen in deze imaginaire dialoog. Een geweldig album met doorwrochte composities en knappe muzikale prestaties van alle musici. Op de een of andere manier is de Franse jazz nooit echt doorgedrongen in Nederland, mensen als Michel Portal, Richard Galliano, Birelli Lagrène, Emile Parisien, Vincent Peirani, Sophie Alour en zo kan ik er nog meer opnoemen, zijn hier nauwelijks of niet bekend, dus spelen hier ook niet, ik heb gelukkig velen van hen leren kennen door het bijwonen van jazzfestivals in Frankrijk, hier is de deur i.t.t. België gesloten voor de Franse jazzmusici, een groot gemis voor de luisteraars hier!

Jan van Leersum